Α ρ ι θ μ ο σ ο φ ι α 2

Τι είναι όμως αλήθεια; Υπάρχει το απόλυτο Αυτή;

Οι αριθμοί μας λένε την αλήθεια; Ή μήπως κρύβουν κι εκείνοι το δικό τους ψέμα;

Ο Καρτέσιος, απαντούσε στο φιλοσοφικό αυτό ερώτημα περί αλήθειας ως εξής: 

"Όλα τα πράγματα που αντιλαμβανόμαστε πολύ καθαρά και πολύ ευκρινώς είναι αληθινά". 

Γιατί όμως τους αριθμούς και ειδικά τους ακέραιους που τους αντιλαμβανόμαστε τόσο καθαρά και τόσο ευκρινώς, όταν τους προσθέσουμε, τους αφαιρέσουμε, τους πολλαπλασιάσουμε, φτάνουμε πάντα σε ένα τελικό αποτέλεσμα, ενώ όταν τους διαιρέσουμε τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα μας αυτό είναι ατελές κι ανολοκλήρωτο;

Και γιατί επί του συνόλου υπάρχει αυτή η διαφορετικότητα των σχέσεων μεταξύ τους;

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθούμε στη φιλοσοφική θεωρία του Έγελου. 

"Τίποτα δεν είναι αληθινό εκτός εάν πρόκειται περί πραγματικότητας ως σύνολο". 

"Μόνο το όλον είναι πραγματικό". 

Και κατέληγε με τη θεωρία ότι:

"Το όλον είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μερών του", 

χωρίς να εννοηθεί βέβαια, ότι προσπαθούσε μ' αυτόν τον τρόπο να αποδείξει την λογική των ατελών πράξεων των αριθμών. Με τη λογική, όμως, αυτή, η αμφισβήτηση της απόλυτης αλήθειας των αριθμών θα πρέπει να θεωρηθεί δεδομένη, μιας και η πραγματικότητα τους ως σύνολο είναι ατελής κι απροσδιόριστη.

Θα μπορούσε όμως να υπάρξει ποτέ λύση σ' αυτό το πρόβλημα;

Θα τα κατάφερνε ποτέ ο ανθρώπινος εγκέφαλος, να φτάσει στο σημείο αυτό, όπου η σύνθεση και η διαίρεση όλων των αριθμών, να επαληθευόταν πλήρως και επακριβώς;

Δύο δρόμοι μόνο ανοίγονται προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς επίσης κι ένας τρίτος ο οποίος και θα μπορούσε να χαραχτεί ανάμεσα τους. Ο πρώτος είναι να δημιουργηθούν πράξεις που να τελειοποιούν τους αριθμούς και ο δεύτερος να δημιουργηθούν αριθμοί που να τελειοποιούν τις πράξεις. Ο δεύτερος αυτός δρόμος, ήταν και η αιτία εκείνη την εποχή, να επινοηθεί μετά από μία πολύμηνη και κοπιαστική προσπάθεια, η λογική ενός νέου τρόπου αρίθμησης που θα ονομαζόταν Σύστημα Ντόμινο,(οι αριθμοί που πέφτουνε). Η κεντρική ιδέα αυτής της λογικής, θα στηριζόταν και θα πορευόταν από τη μία και βασικότερη αρχή των αριθμών, αυτή δηλαδή του ότι ένα κι ένα μας κάνει δύο. Η σκέψη, λοιπόν, αυτή, ότι ο πρώτος στη σειρά ακέραιος αριθμός προστιθέμενος με τον εαυτό του μας κάνει τον επόμενο ακέραιο, θα ήταν και η γενεσιουργός αιτία στη πορεία αυτού του ταξιδιού. Ενώ ακολουθώντας την πορεία αυτής της λογικής και το δρόμο που άνοιγαν από μόνοι τους οι αριθμοί εκείνοι, καθώς και παρεμβαίνοντας κάπως σε κάποια καταρχήν πονηρά μονοπάτια που εμφανιζόταν ούτως ώστε να μη παρεκκλίνουμε από το δρόμο τον οποίο και διαβαίναμε, φτάσαμε τελικά σε κάποιο αρκετά ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το κοντινότερο μονοπάτι προς την αλήθεια των αριθμών. Εδώ, όμως, σταματήσαμε για να επανέρθουμε λίγα χρόνια αργότερα.

Τον Ιανουάριο του 2008, εκδίδεται η ποιητική συλλογή «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕ ΔΙΔΑΣΚΕΙ», η οποία και περιέχει στη σελίδα 57, το ποίημα ΑΡΙΘΜΟΣΟΦΙΑ . Ένα ποίημα το όποιο εκτός από τελευταίο στο βιβλίο αυτό θα ήταν και τελευταίο σε δημιουργία της προσπάθειας εκείνης.

ΑΡΙΘΜΟΣΟΦΙΑ 

Κάθε που θ' απομείνω μόνος,

τους αριθμούς φιλοσοφώ,

αναζητώντας επιμόνως

το μυστικό τους το κρυφό. 

Γιατί απόλυτη αλήθεια

δε μαρτυράνε ούτε αυτοί.

Τι κι αν εμείς από συνήθεια

τους έχουμε εμπιστευτεί; 

Από τη μοναξιά του ένα

ως του εννιά τις ενοχές,

τα λάθη τους αριθμημένα,

αιώνια στο συνεχές. 

Οι μνήμες επανέρχονται, η ιστορία επαναλαμβάνεται και η προσπάθεια θα καταλήξει στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα όπως και την προηγούμενη φορά. Μόνο που τώρα θα αναζητήσει και την ανεύρεση των πρώτων αιτιών και των πρώτων αρχών της ανάγκης δημιουργίας των αριθμών και των σχέσεων μεταξύ τους. Θα αναζητήσει επιπλέον και τις αποδείξεις των λογικών αυτών σχέσεων, (πράξεων), αλλά και των μεταφυσικών, (γιατί π.χ. ένα κι ένα κάνει δύο), όπου κατά τρόπο αφοπλιστικό θα ταυτιστούν πλήρως με τη τελεολογική φύση του Συστήματος Ντόμινο, που εμείς apriori και χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις ακολουθήσαμε.

Η διαίρεση, τέλος, 40/74, (σαράντα δια επτά τέσσερα), που θα συμβόλιζε τη σχέση τριών διαφορετικών δεδομένων και θα έδινε αποτέλεσμα, 40/74= 654.98732107, (όλους τους αριθμούς με την επανάληψη του επτά), εκτός του μυστικιστικού χαρακτήρα που θα έπαιρνε, με την αποφυγή της εξηγήσεως της, θα ήταν και το εναρκτήριο λάκτισμα για τη συνέχεια και τελειοποίηση του βιβλίου αυτού.

Τι είναι όμως αριθμός;

Ποια η προέλευση του;

Η ιστορία του;

Η συμπεριφορά του;

Η ανάγκη δημιουργίας του;

Και ο δημιουργός του σε τελική ανάλυση;