Α ρ ι θ μ ο σ ο φ ι α 1

Ανάμεσα στης ύλης τη στιγμή

και στης ψυχής του πνεύματος την ώρα,

γεννιούνται του προφήτη οι στεναγμοί,

το "είδα" που παλεύει με το τώρα. 

Δε ζούμε μια ζωή, μα ζούμε δυο,

στου χρόνου την ατέρμονη πορεία,

του νου που δεν αντέχει στο εδώ

και του κορμιού που γράφει ιστορία. 

Κι εκείνος που τις ένιωσε μαζί,

κατέχει την απόλυτη τη γνώση,

μα όσο και να θέλει, αυτό που ζει

στους άλλους δε μπορεί να μεταδώσει. 

Απόσπασμα από το ποίημα «ΕΠΤΑ ΣΙΩΠΕΣ», της ομώνυμης ποιητικής συλλογής, εκδόσεως Μαρτίου 2003. 

Η λέξη "είδα", που στο παραπάνω απόσπασμα του ποιήματος παρατίθεται σε εισαγωγικά, είναι μία λέξη με ιδιαίτερη δυναμική μέσα στην αφηρημένη έννοια του χρόνου. Από τη παρουσία της και μόνο, δε μπορεί να προσδιορίσει τη θέση της στο παρελθόν, στο μέλλον, ή πολύ περισσότερο στο παρόν, που και δικαίως βρίσκονται σε μία συνεχή πάλη μεταξύ τους. Σου δείχνουν κάτι, λες είδα, μιλάς για το παρόν, ενώ ταυτόχρονα την ίδια 'κείνη τη στιγμή που είναι κι επόμενη, η λέξη σου αυτή προσδιορίζει το παρελθόν. Βέβαια, θα πρέπει να αναφερθεί εδώ κι αδυναμία απόδειξης της μεταφυσικής της έννοιας, όσον αφορά το μέλλον και την ικανότητα του ανθρώπινου νου να γνωρίζει τα μελλούμενα. Από την άλλη πλευρά, όμως, με τη σημερινή εξέλιξη της επιστήμης και τη δεδομένη πλέον σχέση μεταξύ φωτός και ύλης, μπορούμε να ισχυριστούμε, ότι το μέλλον μπορεί εκ των προτέρων να προσδιοριστεί. Και για να μιλήσουμε εδώ ακόμα πιο κατανοητά, αυτό το αναφέρουμε, γιατί από τη στιγμή που γνωρίζουμε την απόσταση που χωρίζει τη γη από τον ήλιο και ταυτόχρονα κατέχουμε τη ταχύτητα του φωτός, μπορούμε και να υπολογίσουμε το χρόνο τον οποίο θα κάνει να διανύσει μία αχτίδα φωτός, που τη συγκεκριμένη αυτή στιγμή ξεκινάει το ταξίδι της από τη πύρινη αυτή σφαίρα, ωσότου να φτάσει στην ύλη του δικού μας πλανήτη (οκτώ λεπτά περίπου). Επομένως, ένας ταξιδευτής του απείρου, (του κόσμου με την ευρεία έννοια),που βρίσκεται κοντινότερα από μας στον ήλιο, θα μπορούσε να γνωρίζει έστω και μερικά λεπτά πρωτύτερα, την έσχατη ας πούμε περίπτωση, του θανάτου του πιο λαμπρού σε μας αστέρα. Το τέλος του φωτός δηλαδή, που συνάμα θα σήμαινε και το τέλος της ανθρώπινης νόησης.

Τον Ιούλιο του 2004, ύστερα από μία φιλοσοφική αναζήτηση περί αρχών και συνέχειας του κόσμου, των όντων και του πνεύματος, καθώς επίσης και μιας ποιητικής-λογοτεχνικής επιμέλειας, στον τρόπο παρουσίασης των ιδεών αυτών, το «ΕΙΔΑ» θα έπαιρνε τελικά το τίτλο της εκδόσεως της ποιητικής αυτής φιλοσοφίας. Θα χωριζόταν σε τρία μέρη, το Πριν, το Τώρα και το Μετά, ενώ η επικεφαλίδα του πρώτου ποιήματος, που θα έδινε και το στίγμα της προσπάθειας αυτής, θα δανειζόταν και όχι τυχαία, από την αρχαία Ελληνική γραμματεία και τη λέξη "οίδα", που στην σημερινή μας γλώσσα σημαίνει γνωρίζω. 

ΟΙΔΑ 

Είδα.

Δεν είδα, μα διδάχτηκα.

Παιδεύτηκα και νόησα.

Και ό,τι νόησα

οίδα.

Λίγο καιρό αργότερα σε μία προσεκτικότερη ανάγνωση και ανάλυση του βιβλίου αυτού και φτάνοντας στη σελίδα 30, διαβάζαμε:

ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΑ 

Αλήθειες

κρύβουν ψέματα

και ψέματα

αλήθειες. 

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ 

Άνθρωπον έπλασε ο Θεός

ή άνθρωπος Εκείνος; 

ΑΠΟΛΥΤΟ 

Απόλυτη

στις κρίσεις δεν υπάρχει,

αλήθεια

σαν κι αυτή των αριθμών. 

ΚΡΙΣΗ 

Τίποτα γληγορότερο

απ' τη ματιά τ' ανθρώπου. 

Καταρχήν, διακρίναμε μία αντίφαση ανάμεσα στις προτάσεις του Φιλοσοφήματος και του Απόλυτου. Στη συνέχεια, έπρεπε να θυμηθούμε τη λογική που μας οδήγησε στη σύνταξη της παραδοξότητας του πρώτου μισού της πρώτης πρότασης, δηλαδή πως είναι δυνατόν αλήθειες να κρύβουν ψέματα, γιατί όσον αφορά το δεύτερο, νομίζουμε ότι είναι αρκετά κατανοητό. Πριν να φτάσουμε, όμως, στην αρχική μας αυτή ιδέα, ανακαλύψαμε μία εντελώς διαφορετική, όπου και αυτή με τη σειρά της ήταν πέρα ως πέρα επεξηγηματική.

Πως, λοιπόν, αλήθειες μπορούν να κρύβουν ψέματα;

Μα με τη πλάνη φυσικά. Κάποιος υποκρινόμενος ότι λέει αλήθεια, σε πείθει με τέτοιον τρόπο, ώστε να πιστής κι εσύ απόλυτα με την αλήθεια αυτή και να τη μεταδώσεις σε άλλον και ο άλλος σε άλλον κτλ. Κι έτσι στην ουσία, φτάνουμε στο σημείο, να έχουμε μία αλήθεια που στην πραγματικότητα κρύβει το ίδιο της το ψέμα. Η δεύτερη, όμως, εξήγηση της παραδοξότητας της φράσης αυτής, δεν είχε να κάνει με κανενός είδους υποκρισία, ή εσκεμμένης παραπληροφόρησης κάποιου κατεργάρη νου. Ήταν αλήθεια, γιατί απλώς ήταν αλήθεια και μάλιστα για περισσότερο από δύο χιλιάδες χρόνια. Αναφερόμαστε φυσικά στην Αριστοτελική και όχι μόνο γαιοκεντρική θεωρία του σύμπαντος. Μία αλήθεια που για να φτάσει τελικά στη σημερινή της μορφή, την εποχή της Αναγέννησης, πέρασε από τον κυκεώνα των ιερών εξετάσεων και των αναθεμάτων.

Τι είναι όμως αλήθεια; Υπάρχει το απόλυτο Αυτή;