Πολιτιστικός Σύλλογος Ν.Σουλίου

Πολιτιστικός Σύλλογος Ν.Σουλίου

ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ 

Ο πολιτιστικός σύλλογος και φέτος στα πλαίσια των πολιτιστικών εκδηλώσεων του θα αναβιώσει τα παιχνίδια που έπαιζαν οι παππούδες μας και οι γονείς μας ώστε να τα μαθαίνουν οι νεότεροι. Το σαββατοκύριακο λοιπόν στις 8 και 9 Ιουνίου σας περιμένουμε μικρούς και μεγάλους στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου για να παίξουμε μπαλάρο, τερλικούδια, καμάρα, μακριά γαϊδάρα, σουγλί, βασιλιά βασιλιά, πόλεμο και ειρήνη, αγαλματάκια, επίσης να ζωγραφίσουμε και να τραγουδήσουμε καραόκε.................

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ . . .

 Μπάλα (aka ποδόσφαιρο)

Το ποδόσφαιρο ήταν και παραμένει - με διαφορά - το πιο αγαπημένο παιχνίδι αυλής. Δεν υπάρχει πιτσιρίκι που να μην έχει κλωτσήσει το τόπι έστω μία φορά, έστω και άθελά του! Ε, ο μικρός Δόκιμος το κλώτσαγε συνεχώς και ηθελημένα! Σε αυλές σχολείων, αλάνες, πάρκα, γήπεδα, δρόμους με ελάχιστη κίνηση, στην αυλή της γιαγιάς (θύματα πάντα οι τριανταφυλλιές...), μέχρι και στο χωράφι του παππού! Μπορεί να παίζαμε με μία ξεφούσκωτη μπάλα του volley, με μία αυτοσχέδια ''μπάλα'' από πατημένο τενεκεδάκι αναψυκτικού / πλαστικό μπουκαλάκι νερού ή με μία ακριβή δερμάτινη μπάλα ποδοσφαίρου, η ουσία όμως παρέμενε ίδια: να μεταμορφωθούμε σε ένα Γκούλιτ, ένα Μαραντόνα, ένα Βαλντεράμα, και να οδηγήσουμε την ομάδα μας στο θρίαμβο! Για τη δόξα - και ενίοτε για να εντυπωσιάσουμε τις συμμαθήτριες που μας ρίχνανε κανένα βλέφαρο που και που! Φυσικά, τα άστοχα σουτ, τα σπρωξίματα και οι καλαμιές πέφτανε βροχή αλλά η μανία για ντρίπλες δεν έσβηνε με τίποτα! Μεγαλώνοντας, παίζαμε ιστορικά ματς εναντίον ομάδων από άλλες γειτονιές και εκεί πλέον ο σκοπός ήταν ιερός οπότε τα δίναμε όλα! Ανταγωνισμός, όχι αστεία!

 Κρυφτό

Απλό αλλά πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι. Η παρέα αποφασίζει ποιός θα ''τα φυλάξει'' (συνήθως με την παραδοσιακή και αλάνθαστη μέθοδο ''α μπε μπα μπλομ'') σε ένα προσυμφωνημένο μέρος, συνήθως ένα τοίχο, στύλο (όχι σαν αυτόν που διαβάζετε) ή δέντρο. Αυτός/ή που ''τα φυλάει'' γυρίζει στον τοίχο / δέντρο με κλειστά τα μάτια και την πλάτη στους υπόλοιπους και μετράει με την κλίμακα του πέντε μέχρι το 100 (5, 10, 15, 20, κ.ο.κ.), δίνοντας με αυτό τον τρόπο χρόνο στους υπόλοιπους για να βρουν ένα καλό μέρος να κρυφτούν. Μόλις τελειώσει το μέτρημα, φωνάζει δυνατά ''Φτού και βγαίνω'' και ξεκινά να ψάχνει για να ανακαλύψει τους κρυμμένους. Μόλις βρει κάποιον, πρέπει να τρέξει πίσω στο μέρος όπου ''τα φύλαγε'' και να φτύσει, φωνάζοντας το όνομά του παιδιού που βρήκε. Εκείνος που θα βρεθεί πρώτος ''τα φυλάει'' στο επόμενο παιχνίδι. Εαν όμως ο κρυμμένος φτάσει γρηγορότερα, τότε φωνάζει ''Φτου ξελευτερία!'' και ο φύλακας είναι αναγκασμένος να ξαναφυλάξει. Υπήρχαν πάντα κάποιοι που ήταν καταδικασμένοι να τα φυλάνε πολλές φορές, άλλοι που δεν προλάβαιναν να κρυφτούν μέχρι να τελειώσει το μέτρημα, και φυσικά οι τσόγλανοι που φανέρωναν με ύπουλο τρόπο τις κρυψώνες άλλων, με κέρδος να μην χρειαστεί να τα φυλάξουν στο παιχνίδι!

Κλέφτες και αστυνόμοι

Το παιχνίδι είναι μία παραλλαγή του κλασικού κυνηγητού αλλά είναι αρκετά πιο έντονο και παίζεται με δύο ομάδες - δηλαδή υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός και αρα περισσότερος χαβαλές! Τα παιδιά (8-10 άτομα) χωρίζονται σε κλέφτες και αστυνόμους (όπως εκείνους για τους οποίους τραγουδούσε με τόση χάρη η Χαρούλα στην ''Οδό Αριστοτέλους''). Οι αστυνόμοι, οι οποίοι αποτελούν τη μικρότερη ομάδα, κυνηγούν τα κλεφτρόνια. Όταν οι κλέφτες θέλουν να ξεκουραστούν πάνε σε ένα σημείο που χρησιμεύει ως λημέρι και εκεί οι αστυνόμοι δεν μπορούν να τους πιάσουν. Όταν όμως οι αστυνόμοι ακουμπήσουν ένα κλέφτη έξω από το λημέρι (δεν χρειάζεται να τον πιάσουν, ένα μικρό άγγιγμα αρκεί) τότε τον βάζουν φυλακή, η οποία βρίσκεται σε άλλο ορισμένο χώρο. Οι υπόλοιποι κλέφτες προσπαθούν όχι μόνο να αποφύγουν τη σύλληψη αλλά και να ακουμπήσουν τους φυλακισμένους για να τους ελευθερώσουν και να τους ξαναδώσουν την ιδιότητα του κλέφτη. Μπορεί ως παιχνίδι να ακούγεται απλό αλλά εαν η ομάδα των αστυνόμων έπαιρνε στα σοβαρά το ρόλο της (ειδικά όταν ο Δόκιμος αποτελούσε μέλος της), οι κλέφτες είχαν πολύ δύσκολο έργο...

 Μήλα

Θρυλικό παιχνίδι με μπάλα που απολάμβαναν εξίσου αγόρια και κορίτσια. Παιζόταν συνήθως σε δρόμους χωρίς μεγάλη κίνηση ή αλάνες, με τέσσερα ή περισσότερα παιδιά. Μετά από κλήρωση, δύο παιδιά τοποθετούνται το ένα απέναντι από το άλλο σε μία ορισμένη απόσταση (π.χ. 10-12 μέτρα) και οι υπόλοιποι στέκονται ανάμεσά τους στη μέση. Σκοπός των παιδιών που είναι στα άκρα είναι να χτυπήσουν με τη μπάλα εκείνους που βρίσκονται στο κέντρο - οι οποίοι προσπαθούν να την αποφύγουν με πηδήματα, πιρουέτες και διάφορα ακροβατικά (που να βλέπατε την πλαστικότητα κινήσεων του μικρού Δόκιμου, χάρμα)! Όταν κάποιος χτυπηθεί, χάνει και βγαίνει εκτός παιχνιδιού. Εαν ωστόσο καταφέρει να πιάσει τη μπάλα (στον αέρα είτε αφού χτυπηθεί και προτού η μπάλα ακουμπήσει στο έδαφος) τότε κερδίζει ένα ''μήλο''. Μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως έξτρα ζωή σε περίπτωση που χτυπηθεί από τη μπάλα για να μη βγει εκτός παιχνιδιού ή για να ξαναβάλει στο παιχνίδι κάποιο από τα παιδιά που έχουν ηδη χάσει. Αργά ή γρήγορα, στο κέντρο μένει μόνο ένας/μία και τότε οι ακριανοί έχουν μόνο 10 προσπάθειες για να τον/την πετύχουν. Εαν δεν τα καταφέρουν, χάνουν και το παιχνίδι ξαναρχίζει από την αρχή.

 Κουτσό

Το κουτσό, μαζί με το σχοινάκι, ανήκε στην κατηγορία ''κοριτσίστικα παιχνίδια αυλής'' και γι' αυτό τα περισσότερα αγόρια δεν καταδέχονταν να παίξουν. Σήμερα νομίζω ότι η θύμησή του έχει ξεφτίσει αρκετά (μακάρι να κάνω λάθος) και τα παιδιά σπάνια το επιλέγουν για να παίξουν. Είχε διάφορες παραλλαγές αλλά ίσως η πιο διαδεδομένη ήταν αυτή που σχεδιάζεται στην αυλή ή το τσιμέντο του σχολείου μία σειρά από τετράγωνα όπως αυτή της φωτο. Κατόπιν, ο παίκτης/η παίκτρια στέκεται πίσω από το τετράγωνο 1 και στοχεύει με μία πλακε πέτρα τα τετράγωνα με τη σειρά. Εαν αυτή σταματήσει μέσα στο τετράγωνο, τότε ο παίκτης/η παίκτρια πρέπει να κάνει κουτσό μέχρι το τέλος, χωρίς να πατήσει στο τετράγωνο που βρίσκεται η πέτρα και χωρίς να πατήσει τις γραμμές, και να επιστρέψει, να πάρει την πέτρα, να πατήσει με κουτσό στο 1 και να βγει. Στα διπλά τετράγωνα (4-5 και 7-8) πρέπει να πατήσει και με τα δύο πόδια ανοιχτά - εκτός αν η πέτρα έχει κάτσει σε ένα από αυτά. Σε αυτή την περίπτωση, ο παίκτης/η παίκτρια πρέπει να πατήσει και με τα δύο πόδια μόνο στο ελεύθερο τετράγωνο (π.χ. αν η πέτρα έμεινε στο 4 τότε πρέπει να πατήσει και με τα δύο πόδια στο 5). Νικητής είναι όποιος/όποια καλύψει πρώτος όλα τα τετράγωνα.

 Μακριά γαιδούρα

Το παιχνίδι για το οποίο ανησυχούσαν οι περισσότεροι γονείς για τυχόντραυματισμούς (πιο αιμοβόρικα παιχνίδια όπως σφεντονομαχίες κτλ δεν τα βάζω στο ίδιο καλάθι επειδή είναι άλλη κατηγορία) - και γι'αυτό συνήθως τα μικρά το έπαιζαν κρυφά! Η παρέα χωρίζεται σε δύο ομάδες (6-7 παίκτες η καθεμια) και ορίζεται επίσης κάποιος που θα παίξει τη ''μάνα''. Η ''μάνα'' λοιπόν στέκεται με την πλάτη στηριγμένησε ένα τοίχο και τα υπόλοιπα παιδιά βρίσκονται σκυμμένα και σε σειρά μπροστά του, πιασμένα γερά το καθένα από τη μέση του μπροστινού του, με το κεφάλι να βρίσκεται προστατευμένο κάτω από τον πωπό του μπροστινού. Με αυτό τον τρόπο σχηματίζεται η ''μακριά γαιδούρα''. Τα μέλη της άλλης ομάδας τώρα,παίρνουν φόρα και πηδούν ενα-ενα πάνω στις πλάτες των σκυμμένων. Όταν βρίσκονται όλοι καβάλα, η ''μάνα'' ξεκινά να μετράει μέχρι το 10 και οι σκυμμένοι προσπαθούν με απότομες κινήσεις να ρίξουν τους καβαλάρηδες. Αν πρίν τελειώσει το μέτρημα κάποιος καβαλάρης ακουμπήσει το έδαφος, η ομάδα του χάνει και κάνει τη μακριά γαιδούρα. Εαν όμως οι σκυμμένοι δεν αντέξουν και σπάσουν, ξαναέχουν τον ίδιο ρόλο... Όπως αντιλαμβάνεστε, οι χοντρούληδες ήταν περιζήτητοι σε αυτό το παιχνίδι - και οι λεπτούληδες πολλές φορές οι αδύναμοι κρίκοι!

Αγαλματάκια

Κορυφαίο παιχνίδι αυλής του οποίου η καταγωγή πάει πίσω στην αρχαία Ελλάδα(τότε ονομαζόταν ''ακινητίνδα'' και είχε μικρές διαφορές από τη μοντέρνα βερσιόν που γνωρίζουμε). Τα αγαλματάκια αγαπήθηκαν οσο λίγα παιδικά παιχνίδια και δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι ανήκω στην κατηγορία εκείνων που όταν συναντήσουν παιδιά να το παίζουν, κοντοστέκονται για να παρακολουθήσουν με νοσταλγία. Το παιχνίδι είναι απλό: τα παιδιά στέκονταιπαρατεταγμένα σε μία γραμμή και απέναντί τους, σε μία απόσταση περίπου 10-12 μέτρων, ένα παιδί ''τα φυλάει'' με γυρισμένη την πλάτη. Ενω τα φυλάει φωνάζει δυνατά ''Αγαλματάκια ακούνητα αγέλαστα αμίλητα, μέρα ή νύχτα;'' Ενω μιλάει, οι υπόλοιποι περπατούν προς το μέρος του αλλά μόλις τελειώσει την ερώτηση πρέπει να απαντήσουν. Εαν πουν ''νύχτα'' (συνήθως δεν χρησιμοποιείται πάνω από 2-3 φορές) τότε το παιχνίδι συνεχίζεται. Εαν απαντήσουν ''μέρα'' τότε μένουν ακίνητοι σε όποια στάση βρίσκονται και το παιδί που τα φυλάει γυρίζει και αν δει κάποιον πουκουνιέται ή γελάει τον βγάζει απ'το παιχνίδι. Εαν χάσουν όλοι κερδίζει ο φύλακας.Εαν όμως κάποιος καταφέρει να τον ακουμπήσει τότε πρέπει να τα ξαναφυλάξει.

Πόλεμος

Η χαρά των πολεμοχαρών πιτσιρικάδων! Ο πόλεμος που παίζαμε μικροί μπορεί να συνδύαζε αυτοσχέδια όπλα, στρατηγική και τεχνικές αλλά δεν είχε καμία απώλεια - εκτός φυσικά από μερικές γραντζουνιές και κανα καρούμπαλο! Πέρα από τους πολέμους που σκαρώναμε μεταξύ μας στην παρέα, οι πιο εντυπωσιακοί - σε έκταση, ένταση και συμμετοχή - πόλεμοι ήταν αυτοί που παίζαμε με αντίπαλες γειτονιές! Τότε οργανώναμε τα πάντα στην εντέλεια: ξεκινούσαμε νωρίς το μεσημέρι για να φτιάξουμε τα όπλα μας (οι πρώτες ύλες συνήθως ήταν μαύρη μονωτική ταινία, λεία ξύλα, πλαστικά κομμάτια και άδεια ρολά χαρτιού τουαλέτας ή κουζίνας), ψευτο-χτίζαμε ένα αρχηγείο με άδειες χαρτόκουτες, φελιζόλ, τελάρα και βαρέλια σε κάποια αλάνα / οικοδομή, μοιράζαμε τους ρόλους στην ομάδα (π.χ. κατάσκοποι, φρουροί, κτλ), βάζαμε περιπολίες για να προστατεύσουμε τη βάση μας, και καταστρώναμε ολόκληρα σχέδια με αντιπερισπασμούς κτλ για τις επικίνδυνες αποστολές που θα κάναμε στα στενά της αντίπαλης γειτονιάς! Μέχρι όμως να γίνουν όλα αυτά, πολλές φορές νύχτωνε και ο πόλεμος αναβαλλόταν για την επόμενη μέρα...Βασιλιά, βασιλιά με τα 12 σπαθιά

Ένα παιδί ορίζεται βασιλιάς, κάθεται σε ένα σκαμνί και τα υπόλοιπα συγκεντρώνονται μπροστά του. Αφού συνεννοηθούν κρυφά και αποφασίσουν ένα επάγγελμα που θα παραστήσουν, τον ρωτούν: 

«Βασιλιά βασιλιά με τα 12 σπαθιά, τι δουλειά;/Ηρθαμε στο σπίτι σου να κάνουμε δουλειά, τι δουλειά;/Και τα ρέστα; Παγωτά». 

Ο βασιλιάς πρέπει να μαντέψει τη δουλειά που αναπαριστούν τα παιδιά. Αν την καταλάβει, θα το φωνάξει και θα αρχίσει να κυνηγάει τα παιδιά. Εκείνο που θα πιάσει, θα γίνει βασιλιάς και θα πρέπει μετά να μαντέψει με τη σειρά του το επόμενο επάγγελμα. Αν δεν βρει το επάγγελμα, τα παιδιά θα ζητήσουν από το βασιλιά να μιμηθεί ένα ζώο ή να κάνει μια φωνή έναν ήχο. 

Πόλεμος και ειρήνη 
Δημιουργούνται δύο ισάριθμες ομάδες παιδιών που στέκονται η μία μπροστά στην άλλη, σε απόσταση είκοσι μέτρων. Τα μέλη κάθε ομάδας πιάνονται μεταξύ τους από τα χεράκια και ξεκινά ανάμεσά τους ένας διάλογος. «Ζητούμε πόλεμο» λέει η μία ομάδα, «και εμείς ειρήνη» απαντά η άλλη. «Και ποιον ζητάτε;» συνεχίζει η επικοινωνία, για να οριστεί το όνομα του παιδιού που στη συνέχεια θα πρέπει να πάρει φόρα και να τρέξει πάνω στην αντίπαλη ομάδα. Αν το παιδί καταφέρει να σπάσει την ανθρώπινη αλυσίδα, θα διαλέξει ένα παιδί της ομάδας αυτής - λογικά το πιο δυνατό - και θα επιστρέψουν στην αρχική ομάδα. Αν όμως δεν την σπάσει, το παιδί αυτό θα ενσωματωθεί στην ομάδα που άντεξε και δεν διαλύθηκε η αλυσίδα της. Χάνει, τελικά, η ομάδα που θα μείνει με ένα παιδί.

Το κατρακύλι

Ουσιαστικά πρόκειται για αγώνες δρόμου με παίκτες δύο παιδιά που χρειάζεται να έχουν το καθένα από μία ρόδα (την οποία τότε μάζευαν από καροτσάκια) και ένα σύρμα που γίνεται λαβή για να κυλάει η ρόδα ευκολότερα και προς την κατεύθυνση που οι παίκτες επιθυμούν.

Το ντικ

Στα τουρκικά σημαίνει όρθιος και στο παιχνίδι αυτό ένα παιδί στέκεται όρθιο, κρατώντας ένα καρύδι στο ύψος του ματιού του. Το παιδί πρέπει να αφήσει το καρύδι να πέσει και να χτυπήσει το καρύδι του αντιπάλου που βρίσκεται στο χώμα.

Το τζαμί ή κεραμιδάκια

Παίζεται με μια μπάλα, φτιαγμένη από ύφασμα και σχοινί και επτά κεραμιδάκια. Συμμετέχουν δύο ομάδες. Τα μέλη μιας ομάδας προσπαθούν να ρίξουν τα στημένα κεραμιδάκια και όταν γίνει αυτό, προσπαθούν να ξεφύγουν από τα μέλη της άλλης ομάδας που τους κυνηγούν για να τους πετύχουν με τη μπάλα και να τους κάψουν. Αν δεν καούν και καταφέρουν να ξαναστήσουν τα κεραμιδάκια κερδίζουν. Διαφορετικά χάνουν. 

Τσιλίκι ή μπλίτσκας

Το παιχνίδι αυτό απαιτεί δεξιοτεχνία, γι' αυτό προϋποθέτει εξάσκηση και συνήθως το παίζουν μεγαλύτερα παιδιά. Παίζεται με δύο ξύλα, ένα μικρό, μήκους περίπου δέκα εκατοστών, και ένα αρκετά μεγαλύτερο και μυτερό. Ο σκοπός είναι να χτυπήσει κανείς με το μεγάλο ξύλο το μικρότερο που βρίσκεται στο έδαφος ώστε να σηκωθεί στον αέρα και να μετακινηθεί όσο γίνεται μακρύτερα. Η απόσταση είναι αυτή που καθορίζει τον νικητή και μετριέται με το μήκος του μεγάλου ξύλου. 

Το μαντηλάκι

Με μαντήλι παίζεται ένα ακόμη παιχνίδι που ξεκινά με λάχνισμα για να αναδείξει τη «μάνα». Εκείνη κρατά ένα μαντηλάκι, ενώ αριστερά της και δεξιά της σχηματίζονται δύο ομάδες, τα μέλη των οποίων έχουν το καθένα από έναν αριθμό. Ο αριθμός αντιστοιχεί στη θέση που κατέχει κάποιο παιδί στη σειρά. Όταν η «μάνα» φωνάζει έναν αριθμό, τα μέλη των δύο ομάδων που αντιστοιχούν σε αυτόν θα πρέπει να την και να προσπαθήσουν να πάρουν το μαντήλι χωρίς να πατήσουν στην περιοχή της.

Περνά - περνά η μέλισσα

Δύο παιδιά, χτυπώντας τα χέρια, τραγουδούν το τραγούδι «περνά περνά η μέλισσα με τα μελισσόπουλα και με τα κλωσσόπουλα», την ώρα που τα υπόλοιπα παιδιά, κρατώντας το ένα το άλλο από τη μέση και σχηματίζοντας μια γραμμή περνούν κάτω από τα χέρια τους.

Όταν το τραγούδι σταματά, οι «μάνες» ρωτούν το παιδί που έχουν πιάσει από πού είναι, από την ομάδα της μίας ή της άλλης. Η απάντηση καθορίζει πίσω από ποιά «μάνα» θα σταθεί κάθε παιδί και η ομάδα που «αποκτά» τα περισσότερα, κερδίζει. Ακολουθεί μια διελκυστίνδα, στην οποία οι δύο ομάδες πιάνονται από τα χέρια και τραβούν με δύναμη μέχρι να κερδίσει η δυνατότερη και να παρασυρθεί η πιο αδύναμη.

Παιχνίδια αυλής άξια αναφοράς: τυφλόμυγα, σχοινάκι, σπασμένο τηλέφωνο, πεντόβολα, κεραμιδάκια, ταιριάσματα (ζευγαρώματα), μέλισσα, βασιλιάς